Naar aanleiding van de Steptember actie geeft onze collega, Martijn van Dijk, een kijkje in zijn leven met CP
Nu niet denken dat ik een lid ben van een communistische partij. Dat ben niet en word ik ook niet.
CP staat ook voor Cerebrale Parese. Dat is de nieuwe naam en term voor spasticiteit, zo werd het vroeger genoemd. Het is een aandoening, waardoor de aansturing vanuit de hersenen niet optimaal loopt. Het ontstaat vooral door zuurstofgebrek tijdens de zwangerschap of de geboorte.
In 1969 ben ik met deze aandoening geboren en kort na mijn geboorte kregen mijn ouders al te horen dat ik nooit zou kunnen lopen. Inmiddels loop ik alweer ruim 47 jaar en denk ik wel eens: “ik zou de arts nu nog wel eens recht in zijn ogen willen kijken en laten zien wat ik nog wel allemaal doe”. In mijn geval is het zo dat ik altijd al een beetje buiten de boot viel, met name waar het gaat om onderwijs en vrienden. Desondanks leef ik nu als een ‘gewoon’ iemand. Ik heb mijn eigen huis, werk, hobby ed. Het is allemaal wel afgestemd op mijn beperking, maar ik ben en blijf een ‘gewoon’ iemand, alleen mijn lichaam is niet gewoon.
Dingen uit het normale leven kosten me meer kracht en moeite. Naarmate je ouder wordt komen er ook steeds meer andere ongemakken, waardoor ik in de toekomst toch in een rolstoel terecht zal komen en meer afhankelijk zal worden van andere hulpmiddelen. Gelukkig gaat dit proces heel langzaam en kan ik er naar toe werken. Ik heb bijvoorbeeld nu al wel een rolstoel thuis staan. Dit is voor het geval ik een dag weg ga, dan kan de rolstoel mee. Ik beschouw mijn spraak als mijn grootste handicap en heb een spraakcomputer die ik kan gebruiken om mij beter uit te drukken.
Om fit te blijven moet ik zoveel mogelijk blijven bewegen, daarom sport ik nog steeds. Ik voetbal, zwem en ik fiets regelmatig. Ook neem ik volop deel aan het sociale leven. Ik zit in het bestuur van de G-voetbal, ben betrokken bij een stichting voor toegankelijk Zwolle en ben fulltime aan het werk. In het verleden heb ik ook wel eens meegedaan aan gewone voetbaltoernooien en competitiewedstrijden. Ook heb ik nog zonder trapondersteuning enkele cols in de Alpen bedwongen, waaronder de Hollandse berg. Jawel, u raadt het al: De Alp d’ Huez. Kortom, uitdagingen op dit gebied ga ik niet uit de weg.
Op mijn werk ben ik ambassadeur voor de (inter)nationale Steptember actie. Deze actie heeft als doel meer bekendheid te geven aan en geld in te zamelen voor CP. Zo kan er meer onderzoek worden gedaan en meer maatwerk geleverd worden. Elke situatie is weer anders. Ik heb bijvoorbeeld in 1992 mijn rijbewijs kunnen behalen, maar moest vervolgens best lang wachten tot mijn aangepaste auto klaar was. Aanpassingen kosten nu eenmaal geld en tijd. Wat de techniek betreft, die zal zich wel door blijven ontwikkelen. CP is niet te genezen of te voorkomen, maar we kunnen wel helpen om mensen met CP een ‘normaal leven’ op te laten bouwen in een ‘normale wereld’. Hoe mijn eigen toekomst er uitziet? Ik hoop dat ik nog zo lang mogelijk mijn huidige leven kan leiden, maar op lange termijn zal ik toch afhankelijk zijn van andere mensen en middelen.
